"Jestem Bogiem" - dla nas niespecjalnie...[ Co w filmie piszczy ]

Film który dzisiaj oglądaliśmy nie znajdzie się ani w dziale "Z pełnym Filmem" ani "Z pełnym jajem". Niemniej jest to tak gorąca premiera i tak chętnie oglądana przez polaków, że uznaliśmy, iż wyrazimy swoje zdanie na jego temat i wrzucimy do do działu "Co w filmie piszczy". Choć oczywiście zdajemy sobie sprawę, że od samej premiery minęło już troszeczkę czasu.

"Jesteś Bogiem" to historia początków legendarnej w naszym kraju grupy Paktfonika. Dla wielu osób może to być film bardzo ważny ze względu na odsłonienie kulis rodzenia się zespołu który trwale miał zapisać się w dziejach polskiej muzyki hip-hopowej. Dla widzów postronnych obraz ten na pewno nie będzie miał takiej siły oddziaływania. My jako ta druga grupa przyjrzeliśmy się temu filmowi tylko i wyłącznie pod względem stricte filmowym. I cóż...Nasze wrażenia pełne zachwytów nie są. Po pierwsze nie lubimy hip-hopu. Ani tego zza oceanu ani tego znad Wisły. Słyszeliśmy kilka kawałków Paktofoniki i delikatnie mówiąc nie zrobiły na nas dobrego wrażenia. Mówiąc dobitniej w ogóle się nie nam nie podobają i nie znajdujemy w nich głębszej wartości. Sam zmarły lider grupy- Piotr "Magik" Łuszcz nigdy nie będzie dla nas postacią zasługująca na kult podobny do tego obecnego u fanów zespołu. Z całym szacunkiem dla świętej pamięci muzyka, nie imponuje nam postać zażywająca narkotyki, zdradzająca żonę i finalnie osieracająca dziecko. Nie sposób było nam nie wyrazić zdania na temat przy okazji tego filmu. Nie będziemy jednak dalej kontynuować tego wątku bo chodzi jak sami napisaliśmy o sam film.

To za co możemy pochwalić całe przedsięwzięcie to na pewno warstwa aktorska. Zarówno znane polskie gwiazdy jak i młodzi aktorzy wcielający się w trójkę muzyków stanęli na wysokości zadania. Z najbardziej znanych twarzy najwięcej do grania dostał Arkadiusz Jakubik który dawno temu udowodnił, że dobrym aktorem jest. Tutaj nie zawodzi. Z trójki głównych bohaterów najbardziej przypadła nam do gustu rola Tomasza Schuchardta. Wojciech "Fokus" Alszer jest najbardziej wyrazistą postacią na ekranie. Najlepszym momentem z jego udziałem jest złapanie mikrofonu i pełnokrwisto-dykcyjne recytowanie tekstu. Jego największa wyrazistość może brać się z samego charakteru Fokusa który do pokornych ludzi nie należy. Wielkie brawa należą się również Marcinowi Kowalczykowi za interpretację Magika. Miał on najtrudniejsze zadanie przed sobą, gdyż mierzył się z postacią legendarną w świecie hip-hopu. Miał oczywiście utrudnione zadanie gdyż, nie mógł obserwować zachowań charakterystycznych dla Magika, co było możliwe dla kreujących Fokusa i Rahima. Skoro o tym ostatnim mowa, to jego postać wypada najsłabiej z całego trio. Zaryzykujemy nawet stwierdzenie, że może nawet z całego filmu. Choć to w dalszym ciągu niezła rola. Niedosyt pozostawia bardzo krótka rola Marcina Dorocińskiego, na którego osobie niejako prowadzono kampanię reklamową, ponieważ w każdej zajawce filmu pojawiał się fragment z nim na ekranie. Cóż, taka to rola reklamy. Na pochwałę zasługują też zdjęcia wraz ze scenografią, dobrze ilustrujące szarość śląskiego blokowiska z którego pochodzili muzycy. Ciekawostką może być to, że w filmie widzowie mogą zobaczyć część klipu piosenki "Jestem Bogiem".

Niestety na tym plusy filmu się dla nas kończą. Podstawową skazą jest dla nas sama fabuła, zupełnie nie wciągająca nas jako postronnych widzów. Niestety nie pomaga sposób narracji który jest chaotyczny i potraktowany nieco po łebkach. Mamy wrażenie, że film jest zbyt krótki i niektóre wątki potraktowano po macoszemu. Czasami ciężko zorientować się o co w danym momencie chodzi. Być może, należałoby obejrzeć film jeszcze raz ale nie będziemy oszukiwać i napiszemy, że "bez szans". Kolejną wadą jest dla nas muzyka. My naprawdę nie możemy tego słuchać, a co dopiero mówić o sytuacji gdy jest ona w tak dużej ilości w przeciągu 2 godzin. Oczywiście jest to wada z naszego punktu widzenia antyfanów gatunku. Zdajemy sobie sprawę, że dla miłośników tych dźwięków będzie to prawdziwa gratka. Ale dla nas? Cóż, dla nas...nie. Film posiada też kilka scen, nieco sztucznych. Np. podczas pierwszego występu grupy, gdy publika domaga się występu Kalibra. Wygląda to tak : wychodzi 3 ludzi, jeden coś tam śpiewa, publika go zagłusza, on schodzi razem z kumplem, zostaje Magik, przebija się przez tłum, rymuje i nagle dostaje brawa. Może i tak było aczkolwiek ciężko nam uwierzyć w taki zwrot sytuacji. Można to wytłumaczyć faktem, że Magik jako częśc Kalibra zaspokoił żądzę publiki. Mogło im się nie podobać towarzyszenie mu przez dwóch nieznanych ludzi. Kwestia do interpretacji dla widza. My uważamy, że to zabieg filmowy, nie do końca jednak udany w sensie realizmu.

Jak podsumować film jako całość? Na pewno nie jest to produkcja dla nas. Nie angażuje nas przez kontekst historii lidera jak i całej grupy Paktofonika. Nie broni się też w naszych oczach jako film fabularny. Momentów przykuwających uwagę jest bardzo mało. Film wydaję się też przykrótki ze względu na gatunek biograficzny. Nie wyjaśnia najistotniejszej kwestii, dlaczego Magik targnął się na życie. W filmie przedstawiono to w sposób chyba zbyt prosty. Nie wydaje nam się, że głównym powodem były relacje z żoną. Wątek narkotykowy jest omijany bardzo szerokim łukiem i siłą rzeczy nie stanowi o jednym z powodów załamania nerwowego i jego problemów.
Nie możemy polecić tego filmu osobom które nie są fanami Paktofoniki bo najpewniej, tak jak my będą podczas seansu znudzeni. Jedynym powodem dla którego warto przysiąść na seans jest świetna gra aktorska. Fanom polecamy ze względu na muzykę i przynajmniej częściowy rys biograficzny ich idola. Ale czy film przedstawia prawdę? No pewnie jak to film w dużej części nie. W jak dużej? Tego nie wiemy. Przekonać musicie się sami. My Paktofonikę odstawiamy na poprzednie miejsce - dno szuflady.

Dwayne & Hudson